Historia

Wraz z rozwojem techniki zmieniała się struktura Politechniki Warszawskiej i nazwy wydziałów. Zobaczmy jak wyglądała historia Wydziału Elektroniki i Technik Informacyjnych:

  • w 1916 r. w ramach Politechniki Warszawskiej został utworzony Wydział Budowy Maszyn
    i Elektrotechniki
  • w 1921 r. nastąpił podział tej jednostki na dwa samodzielne wydziały:
     
    • Wydział Mechaniczny
    • Wydział Elektrotechniczny (później Elektryczny)
  • 1 października 1951 r. z Wydziału Elektrycznego został wyłoniony Wydział Łączności
    składający się z:
    • Oddziału Telekomunikacji
    • Oddziału Elektrotechniki Medycznej

Nazwę Wydziału Łączności przyjęto z uwagi na dominującą rolę tej tematyki w obrębie jednostki. Kształcono tu wówczas około 800 studentów w ośmiu specjalnościach:

  • akustyka i elektroakustyka,
  • automatyka i telemechanika,
  • elektronika,
  • radiologia i elektronika medyczna,
  • radiotechnika,
  • technologia sprzętu telekomunikacyjnego,
  • technika łączeniowa, 
  • teletransmisja przewodowa.

Towarzyszyło temu przejście na system jednolitych studiów magisterskich, trwających pięć i pół roku. Ważnym momentem w historii Wydziału było ukończenie w 1964 r. budowy Gmachu Łączności noszącego obecnie imię Profesora Janusza Groszkowskiego.

Na początku roku akademickiego 1966/67 nastąpiło skrócenie studiów do lat pięciu i wprowadzenie nowego układu specjalności:

  • aparatura jądrowa
    (specjalizacje: aparatura jądrowa, elektronika medyczna, miernictwo elektroniczne, technika ultradźwiękowa),
  • automatyka i maszyny matematyczne
    (specjalizacje: automatyka, maszyny matematyczne),
  • radiotechnika
    (specjalizacje: elektroakustyka, radiokomunikacja, radiolokacja, radionawigacja, radiotechnika kwantowa, telewizja),
  • teletechnika
    (specjalizacje: telekomutacja, teletransmisja),
  • technologia ciała stałego
    (specjalizacje: dielektryki, magnetyki, przyrządy półprzewodnikowe),
  • technologia próżniowa
    (specjalizacje: lampy mikrofalowe, optoelektronika).

Jednocześnie od dnia 1 września 1966 r. Wydział przyjął nazwę Wydziału Elektroniki. W roku 1967 liczba studentów przekroczyła 2500, a w roku 1996 osiągnęła 3000.

Rok 1970 przyniósł kolejne zmiany organizacyjne na Wydziale. Powstało 6 instytutów:

  • Instytut Podstaw Elektroniki (obecnie Instytut Systemów Elektronicznych) – utworzony z Katedry Układów Elektronicznych oraz Katedry Elektrotechniki Teoretycznej "A";
  • Instytut Automatyki (obecnie Instytut Automatyki i Informatyki Stosowanej) – utworzony z Katedry Automatyki i Telemechaniki;
  • Instytut Maszyn Matematycznych (obecnie Instytut Informatyki) - utworzony z Katedry Budowy Maszyn Matematycznych oraz części Katedry Technologii Sprzętu Elektronicznego;
  • Instytut Radioelektroniki (obecnie Instytut Radioelektroniki i Technik Multimedialnych) – utworzony
    z Katedry Urządzeń Radiotechnicznych i Telewizyjnych, Katedry Radiolokacji, Katedry Elektroakustyki, Katedry Radiologii oraz części Katedry Budowy Aparatów Elektromedycznych;
  • Instytut Technologii Elektronowej (obecnie Instytut Mikroelektroniki i Optoelektroniki) – utworzony
    z Katedry Przyrządów Elektronowych, Katedry Elektroniki Ciała Stałego oraz Katedry Wysokiej Próżni;
  • Instytut Teleelektroniki (obecnie Instytut Telekomunikacji) – utworzony z Katedry Teletransmisji Przewodowej, Katedry Telekomutacji, Katedry Urządzeń Teletransmisyjnych i Telegraficznych
    oraz Katedry Telegrafii.

Od początku lat siedemdziesiątych wprowadzane były modyfikacje systemu studiów oraz planów studiów i programów nauczania mające na celu unowocześnienie treści nauczania i zwiększenia samodzielności studiowania. Pojawiły się wykłady obieralne i monograficzne, czas studiów został skrócony do czterech i pół roku, a następnie utworzone zostały – obok dotychczasowego kierunku elektronika – nowe kierunki studiów: telekomunikacja i informatyka; uruchomiono roczne studia kwalifikacyjne o charakterze eksternistyczno-zaocznym.

Lata 1988–1995 przyniosły przyśpieszenie procesu reform na Wydziale. Powstała bowiem konieczność dostosowania systemu studiów oraz treści nauczania do światowych standardów akademickich,
w szczególności – zwiększenia samodzielności studiowania i wzbogacenia oferty programowej
w sposób odpowiadający dynamice rozwoju elektroniki, informatyki i telekomunikacji na świecie
oraz potrzebom rynku krajowego. Intensywne prace studialne, koncepcyjne, wdrożeniowe doprowadziły do utworzenia studiów dwustopniowych w ramach makrokierunku informatyka, automatyka i robotyka, elektronika i telekomunikacja.

Wprowadzony został elastyczny system studiów, umożliwiający daleko posuniętą indywidualizację programów i tempa studiowania, stosownie do zainteresowań i predyspozycji studentów.
Ewolucja obszaru zainteresowań dydaktycznych i badawczych Wydziału znalazła odzwierciedlenie
w nowej jego nazwie, Wydział Elektroniki i Technik Informacyjnych, wprowadzonej w 1994 r.

Z początkiem roku akademickiego 1994/95 na Wydziale wprowadzony został elastyczny system studiów I stopnia. W roku 1997 objął on także studia II stopnia z programem odpowiednio nasyconym zaawansowanymi przedmiotami podstawowymi i specjalnościowymi. Przygotowana oferta tych przedmiotów obejmuje wykłady monograficzne pokrywające zakres kompetencji naukowej zespołów pracujących na Wydziale.

System studiów oraz plany studiów i programy nauczania na Wydziale Elektroniki i Technik Informacyjnych podlegają ciągłemu unowocześnianiu na podstawie analizy bieżących potrzeb kraju, rozwoju uprawianych specjalności na świecie, doświadczeń renomowanych uczelni światowych. Absolwenci Wydziału są cenionymi specjalistami, cieszącymi się uznaniem tak w kraju, jak i za granicą 
– w tym w najbardziej rozwiniętych gospodarczo krajach świata.

Okres Dziekan Prodziekani
1950 – 1951 Ignacy Malecki Adam Smoliński
1951 – 1952 Adam Smoliński Stanisław Ryżko, Antoni Kiliński
1952 – 1954 Stanisław Ryżko Antoni Kiliński, Tadeusz Wróbel
1954 – 1956 Cezary Pawłowski Tadeusz Wróbel, Juliusz Grabowski, Antoni Palczewski
1956 – 1960 Antoni Kiliński Jerzy Statkiewicz, Tadeusz Wróbel
1961 - 1962 Czesław Rajski Juliusz Keller, Stanisław Sławiński
1962 – 1964 Czesław Rajski Andrzej Górski, Jerzy Osiowski, Stanisław Sławiński
1964 – 1967 Stanisław Sławiński Andrzej Górski, Radosław Ładziński
1967 – 1969 Stanisław Sławiński Stanisław Ryżko, Romuald Litwin, Radosław Ładziński, Alfred Świt, Konrad Fijałkowski
1969 – 1970 Alfred Świt Stefan Hahn, Romuald Litwin,
 Stefan Okoniewski, Andrzej Zieliński
1970 – 1973 Jerzy Statkiewicz Stefan Hahn, Stefan Okoniewski,
 Anatol Gosiewski, Jerzy Pawłowski
1973 – 1975 Jerzy Statkiewicz Andrzej Wierzbicki, Stanisław Budkowski,
 Jan Ebert, Wiesław Traczyk
1975 – 1978 Andrzej Wierzbicki Jan Hennel, Adam Piątkowski, Andrzej Wojtkiewicz,
1978 – 1981 Jerzy Osiowski Jan Zabrodzki, Adam Piątkowski, Andrzej Wojtkiewicz, Jan Hennel
1981 – 1984 Jerzy Osiowski Jerzy Pułaczewski, Jan Hennel, Henryk Gierasimowicz, Jan Bober
1984 – 1987 Jan Ebert Ryszard Jachowicz, Jerzy Pułaczewski, Henryk Gierasimowicz, Jan Bober
1987 – 1990 Jan Ebert Krzysztof Holejko, Andrzej Ruszczyński, Henryk Gierasimowicz, Roman Szabatin
1990 – 1993 Jerzy Woźnicki Eugeniusz Toczyłowski, Roman Szabatin, Krzysztof Antoszkiewicz, Andrzej Jakubiak,
1993 – 1996 Jerzy Woźnicki Roman Z. Morawski, Andrzej Kraśniewski, Krzysztof Antoszkiewicz, Andrzej Jakubiak
1996 – 1999 Krzysztof Malinowski Roman Z. Morawski, Andrzej Kraśniewski, Krzysztof Antoszkiewicz, Zdzisław Mączeński
1999 – 2002 Roman Z. Morawski Bogdan Majkusiak, Sławomir Kula, Zdzisław Mączeński, Dariusz Turlej
2002 – 2005 Józef Lubacz Jan Szmidt, Cezary Zieliński, Dariusz Turlej, Zbigniew Gajo.
2005 – 2008 Bogdan Galwas Wiesław Winiecki, Marzena Kryszkiewicz, Slawomir Kula, Roman Szabatin
2008 – 2012 Jan Szmidt Mieczysław Muraszkiewicz, Dariusz Turlej, Roman Szabatin
2012 – 2016 Krzysztof Zaremba Piotr Tatjewski, Tomasz Starecki, Dariusz Turlej, Zbigniew Gajo
2016 – 2020 Krzysztof Zaremba Piotr Tatjewski, Cezary Zieliński, Daniel Paczesny, Zbigniew Gajo
2020 –  Michał Malinowski Tomasz Starecki, Krzysztof Perlicki, Piotr Firek, Krzysztof Madziar